ONLY ME IN THE WORLD

"หนูเบลอยู่ที่ไหน?" 

       หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามร่างเล็กที่กำลังเก็บกวาดข้าวของที่เคยกองระเนระนาดจากฝีมือของคนที่เธอกำลังถามหา

"คุณหนูเบลอยู่ที่สวนกับคุณชายครับ"

"ไปตามหนูเบลมาให้ฉัน"

"ครับคุณหญิง.."

       ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่สวนหลังบ้านหลังใหญ่ เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้นท่ามกลางดอกกุหลาบที่กำลังจะบาน ร่างน้อยของคุณหนูเบลถูกอุ้มแนบอกแกร่งของคุณเตชิน แต่แววตาของผมมันพร่าไปด้วยม่านน้ำตาเมื่อสบเข้ากับดวงตาสีเงินของคุณชายของตระกูล

"คุณหญิงให้เรียกคุณหนูเบลไปหาครับ" ผมพูดขึ้น

"อืม จะไปเดี๋ยวนี้ ช่วยยกของตรงโต๊ะไม้นั่นทีนะ"

"ครับ"   ผมตอบก่อนจะเดินอ้อมไปทางด้านหลังของพวกเขา เก็บแก้วน้ำและเยลลี่เข้าตะกร้าที่วางไว้ข้าง ๆ กันนั้น ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินออกไปจากสวนกุหลาบนี้

แกร๊ก..

"อยู่ในนี้ไปก่อน"

"...."

"คืนนี้กูจะไม่อยู่บ้าน มึงก็อยู่ที่นี่"

"...."

"...."

ใช่ คุณชายล็อคประตูสวนนี้จากด้านนอก

"ฮึก..."

       หยดน้ำตาไหลอาบแก้มแดงช้ำเพราะเกิดจากการทุบตีของผู้เป็นนาย ริมฝีปากบางสีซีดถูกฟันคมขบกัดเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นอันน่ารังเกียจ

คุณก็รู้ไม่ใช่หรอครับ...

ผมกลัวความมืดมากแค่ไหน...